Wat doe je vs. Wie ben je?

Waar sta je op dit moment?

Eerlijk, ik weet het niet. En  precies in dit niet weten voel ik me gek genoeg voor het eerst in mijn leven goed. Het is oké. Het IS. Sterker nog, ik heb het gevoel dat mijn zintuigen allemaal nog opener zijn. Aanwezig, hier en daar.

Dit wil niet zeggen dat ik dit constant zo voel. Er zijn nog steeds momenten waarop ik twijfel voel, dat er toch weer iets op me kruipt dat zegt: ‘Hey, jij… welke richting ga je op?’  Ik merk wel een verandering ten opzichte van een redelijke tijd terug waarin ik me veel zwaarmoediger voelde. Het thema dat toen vooral speelde was: Wat wil je met je leven doen? Ik wilde een heleboel. Ik wilde vooral verandering. Verandering van baan, van woonlocatie, van plannen. Ik wilde van alles af wat me niet langer diende. Mezelf pellen van alle velletjes die allemaal al oud waren en er eigenlijk al af wilden vallen. Een nieuw vel.. dat glibbert veel makkelijker vooruit.

Stellen we niet de verkeerde vragen?

De vragen die me vroeger irriteerden, en nu nog frustratie oproepen zijn: ‘Wat studeer je?’  en ‘Wat voor werk doe je?’ Let op: Nu komt er een stukje irritatie… Waarom wil je dat in godsnaam weten? Wat voor een retesaaie vragen zijn dit!? Heb je echt niets beters te vragen? Toch worden deze vragen vaak gesteld. Vanaf het moment dat je op school zit, tot zelfs aan je 30ste.. En zijn het niet deze vragen dan is het wel:  ‘Woon je samen?’  ‘Heb je al kinderen?’ Voor mijn idee zijn dit vaak standaard vragen die gesteld worden om een soort van gesprek te beginnen. Maar wat voor gesprek? Waar wil je in godsnaam heen met dit gesprek? En waarom lijken mensen altijd vast te lopen of interesse te verliezen zodra je ze hier geen concrete antwoorden op kunt of wil geven?

Mijn overthinking gedeelte bedacht allerlei leuke scenario-wolkjes:

• Het komt omdat je niet lijkt te weten wat je wil, en hierdoor niet vooruit gaat of groei doormaakt (zo lijkt het voor hen tenminste, want groei gebeurt voor hen vooral aan de buitenkant en alles wat je doet)
• Het komt omdat je hierdoor laks overkomt, je ligt volgens hen vooral te dagdromen en te navelstaren.
• Het komt omdat je geen concrete richting opgaat in de vorm van een studie of werk en daarom ben je voor hen passie- of inspiratieloos (niets is minder waar!)
• Het komt omdat je niet realistisch overkomt. Je zit met je hoofd in de wolken en bent onverschillig over waar je naar toe gaat (ook dit is absoluut ver van de waarheid)
• Het komt omdat alles onduidelijk is voor hen.  Je bent niet in een hokje te stoppen op deze manier.

Oké, genoeg invul-scenario’s..

Ik had het geluk dat ik in mijn tienerjaren niet het meest toegankelijke uiterlijk had. Ik had vaak zwarte eyeliner op, droeg oversized blousejes in vreemde prints, veel fluweel, alternatieve kleding, en zelfgemaakte creaties om mijn nek zoals een kattebelletje (ja echt waar) Daarnaast zei ik van nature al niet erg veel, want ik was vooral introvert (met de nadruk op vooral, dus niet altijd) . Ik kon de vragen vaak ontwijken. Maar als ze wel gesteld werden merkte ik altijd dat ik het gevoel had het verkeerde antwoord te geven. Anderen leken altijd de goede antwoorden te hebben. ‘Ik ga dit studeren, daarna ga ik dat doen..’ ‘Ik doe op dit moment …. en over zoveel jaar heb ik mijn diploma’ Ze leken allemaal zo overtuigd.

Ik wist het nog niet. Ik twijfelde niet. Ik wist het gewoon nog niet. Ik had geen goed antwoord. En om heel eerlijk te zijn, weet ik het nog steeds niet. Dat wil niet zeggen dat ik geen richtingen op ben gegaan of stil ben blijven zitten al die tijd. Ik ben verschillende richtingen op gegaan, van de thuishulp naar de zorgsector, van het volgen van een intuïtief traject tot mijn fijne werkzaamheden bij de wilde dassenopvang bij Das en Boom.  Maar ik voelde die overtuiging niet zoals al de andere studenten deden. Was dit omdat ze echt zo goed wisten wat ze wilden? Of was dit omdat ze niet meer wilden? Stonden ze hier bij stil? Dat er meer was dan de diploma’s die je kon halen, of de baan die je zou gaan nemen?  Dat er meer was dan de dingen die je aan de buitenkant kon ‘behalen’

We leven voor mijn idee in een tijd waarin veel aan de buitenkant belangrijk is geworden. We zitten veel op social media (guilty, ik ook), we posten, delen, studiemogelijkheden zijn er steeds meer, zelfs vanuit thuis. Cijfers zijn belangrijk, net zoals presteren. We moeten doorgaan, we moeten een richting op, en we moeten weten welke. Dit moet overal te zien zijn en gehoord worden. Wat we doen, en wat we nog gaan doen.

Vaak vraag ik me af hoe kinderen of tieners die nu op school zitten, of net van school af zijn dit ervaren. Weten zij wat ze willen? Weten zij hun richting? Is het overweldigend? En hoe zit het met de binnenkant? Met het kind dat de kleurpotloden pakt, urenlang tekent en waarbij de ogen oplichten bij het maken van elke tekening? Met het kind dat in de tuin de slakken oppakt en op zijn hand laat kruipen, waarbij de ogen groot worden van verwondering? Creativiteit, verbeelding, ontdekking, Intuïtief tasten, individualiteit, dromen, idealen? Is dat naïef? Of essentieel? Waarom vragen we hier niet vaker naar? Waarom vragen we bij mensen niet vaker naar de binnenkant? Voor mij persoonlijk is dat where the magic begins and happens! Kijk maar eens naar iemands gezicht en ogen wanneer je vraagt: Waar gaat je hart naar uit?  .. in plaats van, wat studeer je of wat doe je?

Natuurlijk is het mooi als wat je doet ook helemaal aansluit bij wie je bent. Je zijn. Maar moet dit altijd gelinkt zijn aan de baan die je hebt? Of de studie die je volgt? Het papiertje dat je behaald hebt? Niet voor iedereen is dit zo. En niet iedereen is zo naar buiten gericht. Geloof me, ook diegenen die meer naar binnen zijn gericht maken hun groei door, doen hun studies, leren constant, dromen, verlangen. Sterker nog, ze hebben vaak ontzettend veel verbeelding en een rijke innerlijke wereld!

Zo, genoeg vragen voor op de late avond. Hee.. ik zei al vanaf het begin van deze blog dat ik het niet wist toch?