Nee, ik bedoel niet Elvis Presley..
Ik bedoel natuurlijk Stephen King. Voor mij persoonlijk een van de allerbeste schrijvers! Eentje die onbewust al vanaf jongs af aan bij me is. Eentje die al vroeg mijn aandacht wist te trekken, nog voor dat ik bewust doorhad dat Stephen King een schrijver was.
De lucifer die de vlam aanwakkerde.
Mijn ouders hadden een oude van bamboe gemaakte boekenkast in de woonkamer staan. De bovenste plank was voor mij de ‘saaie’ plank. Er stond zo’n reeks boeken (ik geloof 20 in totaal) met allemaal dezelfde kleur en cover. Je kent ze wel, die ‘verzamel’boeken die er allemaal hetzelfde uitzien. Daaronder was een plank met medische boeken. Ik herinner me vooral een grote klapper met heel veel foto’s. Als klein meisje was ik altijd het meest gefascineerd door de pagina met de verschillende blinde ogen. Het zag er eng maar ook interessant uit. Even bladeren door de foto’s van diverse huidaandoeningen was natuurlijk ook heel interessant. ‘Leg toch weg!’ Zei mijn moeder altijd. ‘Dat is niet bedoeld voor jou om in te kijken’. Ik kon het niet helpen.. ik had nou eenmaal al vroeg een fascinatie voor dingen die wat enger waren. Ik was er soms doodsbang voor. Maar ook gefascineerd.. Ook enge dingen ‘sparken’ de fantasie.. En daar ging het om.
Curiosity killed the…
Het hielp niet dat er op de plank helemaal beneden ook een reeks boeken stond. Geen saaie eentonige covers of kleuren. De meeste waren zwart. Er stonden hele dikke tussen. Van die bonken van boeken. Vooraan stond er eentje die me altijd de stuipen op het lijf jaagde. Een lichter boek, dat wel. Het midden van het boek was waar mijn aandacht naartoe ging. Een grote neus met hieronder een brede bek met een brede rij tanden, waarvan de buitenste uitstaken. Scherp en lang.. met druppels kwijl die naar buiten kwamen als zweet wanneer het te heet is. Het blijft lopen. Het was duidelijk dat de kwijlende grote bek met scherpe tanden van een hond waren. Een groot dier. Geen normale hond. Het dier leek wel bezeten. Je kon de ogen niet zien op de foto, maar oh,.. ik kon ze zeker wel voor me zien. Ik kon dat beeld maar niet uit mijn hoofd krijgen.
Ja.. Cujo dus. Mijn moeder weer niet blij. Ik raakte de boeken aan en ik ging er vragen over stellen. Tja, het stond ook zo mooi voor mijn neus. De beelden op deze boeken lieten me niet los. Mijn moeder besloot uiteindelijk maar op te geven en begon me te vertellen wie Stephen King was. Het was duidelijk dat hij een schrijver was. Hoe komen er anders boeken van hem op de plank terecht? ‘Als je meer van Stephen King wil weten zonder eerst een heel boek te lezen, dan zou je eens een van zijn films moeten kijken’ Vertelde mijn moeder. Zo gezegd, zo gedaan. Toeval wilde dat er dat weekend de miniserie ‘IT’ op tv zou komen.
Waarschuwing… als je gevoelig bent voor enge muziek of enge beelden, is de rest van dit artikel misschien niet zo geschikt voor je.
They all float down here…
Mijn moeder had me al gewaarschuwd. Stephen King word de master of horror en suspense genoemd. Veel van zijn verhalen zijn griezelig en vreemd. Ze deed haar best om mij te vertellen waar het over ging, zonder al te veel te vertellen waar het over ging. Ik vraag me af hoe mijn moeder zich gevoeld moet hebben. Haar dochter die maar net 15 was wilde een enge film kijken. We keken hem samen. ‘IT’ kwam in twee delen. Verspreid over het weekend. Voor de mensen die dit lezen en de adaptatie ook hebben gezien toen ze jong waren hoef ik niet te vertellen dat toen je dit voor het eerst zag het zeker weten wel eng was. Alleen al die intro muziek was genoeg om je te vertellen dat deze film geen vrolijke zou worden. En dan de iconische opening scene..
De intro muziek:
Het is gek en bijzonder dat zoiets je zo lang kan bij blijven. Ik heb het vooral bij een soundtrack van een film. Als ik het weer hoor roept het meteen weer dat gevoel op. Dat gevoel dat ik had bij de eerste keer kijken. Dat geldt zeker niet alleen voor de enge films. Het geldt voor elke film ‘ontmaagding’ die ik had. ‘IT’ bleef me lang bij. Mijn moeders zorgen waren niet voor niets. Ik had er wel een paar nachtmerries over. Eigen schuld..
Toch heb ik geen speciale fascinatie voor horrorfilms. Ik zou er niet een opzetten omdat ik het zo graag wil kijken. Het word zelfs afgeraden voor iemand die hooggevoelig is om dit soort dingen te kijken, omdat je als sensitieve erg gevoelig kunt zijn voor enge beelden. Voor mij is het soms als een soort jeuk.. Het soort waar je eigenlijk vanaf hoort te blijven maar je wil toch even krabben, omdat je wil weten hoe het voelt. Ik weet dat er een monster zit in het donker maar ik wil toch ook even kijken. Is het wel een monster? Of zit het monster in mijn hoofd?
Niet enkel Horror
Ik schrijf niet over de film (of ik hem goed vond of niet) Wat mij aan de miniserie IT zo fascineerde was niet eens zo zeer het enge gedeelte. Het was de groep kinderen. De groep kinderen die wist dat er iets niet klopte aan dit monster. Het was niet menselijk. Het kwam om de 27 jaar terug als een soort parasiet die zich weer wilde voeden. De kids zagen iets dat de anderen niet zagen. Waar de anderen in Derry blind voor waren. En ze besloten ‘het’ te confronteren. Ze hadden geen speciale wapens of speciale gaven.. Ze geloofden erin. Ze geloofden, en dat was hun gave. Dit zorgde ervoor dat ik verliefd werd op Stephen King. Het maakte hem bijzonder voor mij.
Later ben ik zijn boeken gaan lezen. En ja.. de eerste die ik las was dan ook symbolisch ‘IT’. Het verhaal dat me zo bij is gebleven. Niet zozeer vanwege de horror, maar vanwege de ‘losersclub’ die besloten hun angsten te confronteren. En ja.. het is waar wat ze zeggen: Het boek is beter dan de film. Veel beter… Sindsdien ben ik meer van Stephen King gaan lezen. Hij heeft zoveel prachtige verhalen! Zo veel meer dan het hokje ‘horror’.
Er komt dan ook zeker een vervolg op deze blog waarin ik meer inga op de liefde voor zijn boeken!
Ohja.. dit is The Man himself:
